بررسی اثربخشی رفتارصمیمیت و نزدیک شدن کلامی و غیرکلامی مدرسان بر انگیزش حالتی تحصیلی فراگیران

انگیزش مهمترین شرط یادگیری است و نقش معلمان در ایجاد آن بسیار حائز اهمیت می­باشد. این پژوهش با هدف بررسی اثر­بخشی آموزش رفتار­های صمیمیت و نزدیک شدن کلامی و غیر­کلامی مدرسان بر انگیزش حالتی دانشجویان انجام گرفت. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش­آزمون – پس­آزمون با گروه­های هم­ارز بود. آزمودنی­های این پژوهش عبارت بودند از 300 نفر از دانشجویان دختر و پسر مقطع کارشناسی دانشگاه پیام نور مرکز میانه و همچنین 30 نفر از مدرسان همان دانشگاه در نیمسال اول سال تحصیلی 95 – 1394 که در دو مرحله انتخاب شدند. در مرحله­ی اول مدرسان به روش نمونه­گیری هدفمند و در مرحله­ی دوم دانشجویان از طریق روش نمونه­گیری تصادفی انتخاب شدند. 30 نفر از مدرسان به روش همتا­سازی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار­های مورداستفاده عبارت بودند از: پرسشنامه­های محقق ساخته­ی صمیمیت کلامی، صمیمیت غیر­کلامی، و­ انگیزش حالتی تحصیلی، و همچنین بسته­ی آموزشی رفتار­های صمیمیت کلامی و غیر­کلامی. برای اجرای این پژوهش ابتدا از همه­ی گروه­ها پیش‌آزمون صمیمیت کلامی، صمیمیت غیر­کلامی، انگیزش حالتی به عمل آمد. سپس به گروه مداخله در طی پنج جلسه­ی 90 دقیقه‌ای آموزش رفتار­های صمیمیت کلامی و غیر­کلامی‌ داده شد. در پایان نیمسال تحصیلی پس‌آزمون‌ها اجرا شد. ﺑﺮای ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ داده­ﻫﺎ علاوه بر آﻣﺎر ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ از آﻣﺎر اﺳﺘﻨﺒﺎﻃﯽ ﺷﺎﻣﻞ آزمون تی مستقل و تی وابسته و همچنین ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻮواﯾﺎﻧﺲ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. یافته­ها نشان داد که آموزش رفتار صمیمیت به مدرسان انگیزش حالتی آزمودنی­ها را به‌طور معنا­داری افزایش می‌دهد. دلیل این امر نیز از طریق مدل انگیزشی و مبانی نظری قابل تبیین است. پیشنهاد اصلی حاصل از نتایج پژوهش این است که به مدرسان آموزش­های لازم در خصوص رفتار­های صمیمیت ارائه شود تا انگیزش حالتی در یادگیرندگان افزایش یابد.